De eerste Milgauss werd uitgebracht in het midden van de jaren 1950 en is altijd iets mysterieus geweest in het pantheon van Rolex-sporthorloges. Het horloge werd ontwikkeld om bestand te zijn tegen zeer sterke magnetische krachten en werd op de markt gebracht voor mensen in de wetenschappelijke en technische sector, waar sterke elektromagnetische velden dagelijkse kost waren.

Omega had de Railmaster en Universal ontwikkelde de Polerouter, wat bewees dat er een markt was voor dergelijke horloges. Dit was voordat de horlogetechnologie was gevorderd tot waar het vandaag de dag is, met amagnetische verbindingen die beschikbaar zijn om de belangrijke tijdsmeetelementen van een horloge ongevoelig te maken voor magnetische velden. Maar waarom MilGauss?

Gauss in een Kooi

Carl Friedrich Gauss wordt beschouwd als een van de grootste mathematische natuurkundigen in de geschiedenis. Zijn baanbrekende onderzoek naar magnetisme leidde ertoe dat hij een manier bedacht om magnetisme te vertegenwoordigen in eenheden die gauss worden genoemd. Ieder van ons wordt altijd omringd door een elektromagnetische kracht van ongeveer 0,5 Gauss. Een kleine speelgoedmagneet zou ongeveer 10 Gauss meten. Net zoals een Submariner of Seadweller die totaal over-ontworpen is voor 99,9 procent van de behoeften van gebruikers, kon de Rolex Milgauss magnetische velden van 1000 gauss weerstaan... vandaar de naam! Dus hoe heeft Rolex dit mogelijk gemaakt? Ze gebruikten een Faraday-kooi. De Faraday-kooi was het geesteskind van Michael Faraday die onder andere schilden creëerde die elektromagnetische velden konden blokkeren en herverdelen om gevoelige apparatuur te beschermen.

Zwitsers O&O

Als we denken aan Rolex of Tudor en de historische ontwikkeling van professionele horloges, komen namen als Comex, Pan-Am, Sir Edmind Hilary en de Marine Nationale (Franse marine) in gedachten. Toen het ging om het testen en ontwikkelen van de Milgauss, lag de oplossing een beetje dichter bij huis. Het Conseil Européen pour la Recherche Nucléaire of CERN is gevestigd in Genève en wordt beschouwd als het belangrijkste onderzoekscentrum voor deeltjesfysica wereldwijd. Zoals blijkt uit de beroemde Milgauss-brochures die de horloges vergezellen, bevestigde CERN vanaf eind jaren 1950 dat de Milgauss blootgesteld kon worden aan magnetische velden tot 1000 gauss zonder negatieve invloed op de tijdmeting.

De Beginjaren

De eerste Milgauss referentie was de 38mm stalen kast 6543. Een van de grootste mysteries van deze vroege Milgauss is dat de draaibare bezel was gemarkeerd met enkele eenheden van één tot vijf. De wijzerplaten hadden een gestructureerde, bijna geweven afwerking met MILGAUSS gedrukt in het rood. De antimagnetische eigenschappen van het horloge kwamen door het gebruik van een zachtijzeren schild rondom het uurwerk, dat fungeerde als een miniatuur Faraday-kooi.

De volgende Milgauss referentie was de 6541, die erg leek op de 6543, de grootste toevoeging was de 'bliksemschicht' secondewijzer. Rolex gebruikte het kaliber 1080 en de geweven textuur wijzerplaten in beide modellen. Intern was er een kleine verandering. Beide referenties hadden een ijzeren ring rondom het uurwerk, maar waar in de eerste referentie een dikke achterkant werd gebruikt, had de 6541 een extra binnenste schild en een standaard stalen achterkant. Misschien vanwege de vreemde draaibare bezel hadden de 6541 referenties die voor de Amerikaanse markt werden geproduceerd, massieve gepolijste stalen bezels, wat een geweldige overgang was naar de derde serie horloges.

Stalen Stijl

De 1019 werd voor het eerst gelanceerd in 1960 en was een vaste waarde binnen de sportfamilie tot 1989. De kastgrootte was, net als bij eerdere modellen, 38 mm en herbergde het kaliber 1580 uurwerk. Net als bij de 6541 had de 1019 een extra antimagnetisch binnen schild dat de constructie van de Faraday-kooi voltooide.

De uur- en minutenwijzers hadden een unieke vleermuisvorm die een beetje lijkt op de Tudor Homeplate-wijzers, en de secondewijzer had een rode punt. Gedurende het eerste decennium van het bestaan van het horloge waren de wijzers gepolijst met een centrale richel langs hun lengte. Rond 1970 veranderden de wijzers naar een platte matte geborstelde stijl van staal. De wijzerplaten waren verkrijgbaar in zwart of zilver, en beide hadden het woord MILGAUSS in het rood. De zilveren wijzerplaten hadden een super coole en interessante verticale geborstelde afwerking, die eerder te zien was op sommige zeldzame Datejusts en andere Oyster-horloges. Er zijn minstens zes verschillende wijzerplaatversies voor de 1019, met wijzigingen in lettertype, wijzerplaatafwerking, uurmarkeringen en de buitenste secondenrails. Een van de meest interessante versies zijn die zonder lume op de wijzerplaat en een zwart email in de wijzers. Men gelooft dat CERN om deze configuratie vroeg, omdat ze horloges nodig hadden zonder radioactieve materialen vanwege de aard van het werk dat ze uitvoerden.

Een van de zeldzaamste is een zwarte wijzerplaat met twee zeer interessante kenmerken. Het eerste is een kleine serie zwarte wijzerplaten met zilveren tekst en minuuttrack. Het overgrote deel van de zwarte wijzerplaat horloges heeft witte tekst en minuuttrack, waardoor zilveren exemplaren zeer verzamelbaar zijn. Het tweede is dat de lume-plots opvallend vierkant waren in plaats van de gebruikelijke ronde bulten die we gewend zijn te zien. Vierkante lume kwam ook voor op zilveren wijzerplaten uit dezelfde tijd, circa 1970. De combinatie van zwarte wijzerplaat en vierkante lume is echter een winnaar!

EEN WAANZINNIGE NIEUWE OUDE VOORRAAD ROLEX 1019 MILGAUSS DIE WE HEBBEN GEVONDEN...

Bekijk de video waar Bernhard het volledige verhaal achter dit waanzinnige horloge vertelt!

Milgauss Strikes Back

Als een feniks die herrijst uit de vlammen, werd de Milgauss herboren op Baselworld in 2007 met een nieuwe referentie 116400. Het moderne horloge is een coole samensmelting van de horloges 6543/1 en de 1019. Het is een zeer modern 40 mm horloge en wordt aangedreven door het kaliber 3131 dat de parachrom haarveer en ankergang bevat, wat enorme verbeteringen betekent voor de antimagnetische eigenschappen van het horloge. Rolex herintroduceerde de bliksemschicht voor de secondewijzer, maar in plaats van de vroege roterende lunettes, kozen ze voor een gladde stalen lunette zoals te zien is op de Amerikaanse markt 6541's en de referentie 1019. De bliksemschicht van de secondewijzer was helder oranje, net als de tekst MILGAUSS op de wijzerplaat, en oranje was ook kenmerkend voor de lume-markeringen. Om 50 jaar 'officiële' lancering van de referentie 6541 Milgauss in 1957 te vieren (de 6543 werd beschouwd als een pre-productiemodel), onthulde Rolex bij de lancering in 2007 ook de 116400GV. Hetzelfde horloge als de reguliere versie met zwarte wijzerplaat, maar de GV (glas vert) had een speciale groene saffierkristal. Tot slot, in 2014 onthulde Rolex een nieuwe 116400GV met een wijzerplaat in elektrisch blauwe kleur. Door Rolex aangeduid als de Z-Blue wijzerplaat.